Nae de bloemen volghen de Welrieckende cruyden,
de welcke dickwijls by de Kranssen, Kroonen, meyen oft Tuylkens ghedaen
pleghen te wesen. Want al is 't saecke dat Plinius betuyght, dat
de Heydenen in oude tijden, wanneer sy eenighe hoogh-tijden oft feesten
ter eeren van hunne Goden hadden, op de welcke ghemeynlijck eenighe
worstelinghen ende andere oeffeninghen ghepleeght wierden, de Winners
met heele tacken oft meyen van boomen oft heesteren vereerden oft
kroonden; nochtans hebben sy naederhandt (als oock in onse tijden
gebeurt) de bladeren ende spruytselen van de cruyden selve in hunne
kranssen ende tuylkens gedaen, om hunne kroonen tot verciersel 't
sy van Goden 't sy van menschen te maecken : wel verstaende, als
die cruyden slechts eenighe bevalligheyt oft lieffelijckheyt van
reuck in haere bladeren hadden. Daerom hebben wy dese ende dierghelijcke
cruyden in dit neghenste Boeck willen beschrijven, om dat sy met
de bloemen veel gebruyckt zijn : ende de beschrijvinge van de Boomen
ende Heesteren, daer de ouders hunne meyen af pleghen te maecken,
sullen wy tot gheleghender tijden ende plaetsen uytstellen.